Popatrzmy na kilka prostych przykładów. Podstawowa składnia wywoływania metod obiektu wygląda jak poniżej:
[object method];
[object methodWithInput:input];
Metody mogą zwracać wartość:
output = [object methodWithOutput];
output = [object methodWithInputAndOutput:input];
Można również wywoływać metody bezpośrednio na klasach. Właśnie w ten sposób tworzy się obiekty. W poniższym przykładzie wywołujemy metodę string na klasie NSString. Zwraca ona nowy obiekt klasy NSString:
id myObject = [NSString string];
Typ id oznacza, że zmienna myObject może odnosić się do obiektu dowolnego typu. W takim układzie tak właściwa klasa, jak metody, które implementuje, nie są znane podczas kompilacji aplikacji.
W tym przykładzie doskonale wiemy, że obiekt będzie typu NSString, więc możemy określić w kodzie jego typ:
NSString* myString = [NSString string];
Odtąd jest to zmienna klasy NSString, więc kompilator ostrzeże nas jeśli będziemy próbować używania na niej metod, których klasa NSString nie obsługuje.
Warto zwrócić szczególną uwagę na symbol wskaźnika, który znasz doskonale z C. Wszystkie obiekty w Objective-C muszą być adresowane wskaźnikami. Typ id jest predefiniowany jako typ wskaźnikowy, więc w nim jednym gwiazdki nie potrzeba. Ale to wyjątek.
W wielu językach zagnieżdżone metody lub funkcjie wyglądają jak poniżej:
function1 ( function2() );
Wynik function2 jest przekazywany jako argument do function1. W Objective-C zagnieżdżenia wyglądają tak:
[NSString stringWithFormat:[prefs format]];
Aby uniknąć myśli samobójczych przy próbie zrozumienia własnego kodu, warto unikać zagnieżdżania głębszego niż dwa poziomy w jednej linii.
Niektóre metody przyjmują wiele wartości wejściowych. W Objective-C, nazwa metody może być rozbita na kilka części. Prototyp takiej metody wygląda jak poniżej:
- (BOOL) writeToFile:(NSString *) path
atomically:(BOOL) useAuxiliaryFile;
Nie należy przejmować się enterami. Rozdzielenie wieloargumentowej metody na kilka linii skutecznie poprawia jej czytelność a w żaden sposób nie ma wpływu na jej działanie. Wyrównywanie tak podzielonej metody do linii dwukropków to standard przemysłowy który automatycznie realizuje za programistę Xcode.
Podobną metodę wywołuje się w poniższy sposób:
BOOL result = [myData writeToFile:@"/tmp/log.txt"
atomically:NO];
Nie są to tylko nazwy argumentów. Dla całego programu właściwą nazwą tej metody jest writeToFile:atomically:.
Zmienne instancji są domyślnie prywatne w Objective-C. Stąd aby ustawić lub pobrać ich wartość należy używać akcesorów. Istnieją dla nich dwie możliwe składnie. Tradycyjna (dla Objective-C 1.x i wyższych):
[photo setCaption:@"Day at the Beach"];
output = [photo caption];
Kod w drugiej linii nie odczytuje zmiennej instancji bezpośrednio, a wywołuje na obiekcie metodę caption. Inaczej niż w C++ czy w Javie nie poprzedzamy tej metody prefiksem get. To zupełnie bezsensowne, skoro i tak domyślną akcją jest pobranie jakiejś wartości.
Gdziekolwiek używamy kodu wewnątrz nawiasów kwadratowych, wysyłamy wiadomość do klasy albo jej obiektu.
Kropkowa składnia dla setterów i getterów została wprowadzona w 2006 roku w Objective-C 2.0:
photo.caption = @"Day at the Beach";
output = photo.caption;
Można używać dowolnej ze składni akcesorów ale należy stosować ją konsekwentnie w obrębie jednego projektu. Poza tym, należy pamiętać aby używać składni kropkowej tylko dla setterów i getterów. Nigdy dla innych metod.
Istnieją dwa podstawowe sposoby na tworzenie obiektów. Pierwszy był już użyty punkcie pierwszym:
NSString* myString = [NSString string];
To o wiele wygodniejszy, prostszy sposób, sprawdzający się w wielu sytuacjach. W wielu innych, niestety, należy stworzyć obiekt w bardziej manualny sposób:
NSString* myString = [[NSString alloc] init];
Używamy tu zagnieżdżonego wywołania metody. Pierwszą metodą jest alloc, wywołany bezpośrednio na klasie NSString. To niskopoziomowa metoda alokująca pamięć i tworząca instancję obiektu. Druga, init inicjalizuje wszystkie potrzebne obiektowi, prywatne zmienne.
Tak naprawdę to nigdy nie wiadomo, co robi init. Wszystkie akcje wewnątrz niego są ukryte wewnątrz implementacji klasy. Ale skoro i tak jesteśmy tylko jej użytkownikiem, można spokojnie przestać się tym przejmować.
W niektórych przypadkach konieczne jest użycie innej wersji metody init, która przyjmuje argumenty:
NSNumber* value = [[NSNumber alloc] initWithFloat:1.0];
Logowanie, jako prowadzenie logów. Albo inaczej dzienników. W sensie wyświetlania w konsoli informacji zwrotnej z programu w formie sformatowanego odpowiednie tekstu.
Logowanie wiadomości do konsoli w Objective-C jest bardzo proste. W zasadzie, służąca do tego funkcja NSLog() jest prawie identyczna jak znana z C funkcja printf(). Jedyną różnicą jest dodatkowy łańcuch formatujący dla obiektów (%@).
NSLog ( @"The current date and time is: %@", [NSDate date] );
Bez trudu można logować do konsoli obiekt. Funkcja NSLog() wywołuje wtedy na nim metodę description i wyświetla zwracany przez niego łańcuch (NSString). Możesz przeciążyć metodę description w swojej klasie, aby dostosować logowany w takim przypadku łańcuch.